Emek ve Sermaye Arasındaki Mücadele: 1 Mayıs'ın Ardındaki Ekonomik Düşünceler

1 Mayıs Uluslararası İşçi Bayramı yaklaşıyor. 1886'da Chicago'daki işçilerin 8 saatlik çalışma süresi için gerçekleştirdiği büyük grev anısına düzenlenen bu gün, her zaman işçi hakları üzerine derin tartışmalara yol açıyor.

Her zamanki gibi, bu zamanda bazı ekonomik görüşler iş yasası korumasının kaldırılmasını ve tamamen serbest istihdam sisteminin uygulanmasını savunuyor. Ancak, herhangi bir ekonomik teorinin bir tarafın görüşünü taşıdığını anlamamız gerekiyor. Görünüşte nesnel olan ekonomistler ve fikir liderleri, ne kadar gizlemeye çalışsalar da, bir şey söylediklerinde gerçek duruşlarını ortaya koyacaklardır.

Bu tür ekonomik görüşler genellikle sermaye sahipleri ve işverenlerin çıkarlarına yöneliktir; tıpkı Lu Xun'un tam olarak tanımladığı gibi: "Herhangi bir köpek, bir kapitalist tarafından besleniyor olsa bile, aslında tüm kapitalistlere aittir. Bu yüzden, tüm zenginlerle nazik, tüm fakirlerle ise havlayan bir tavır sergiler. Kimin sahibi olduğunu bilmez, bu da tüm zenginlerle nazik olmasının nedenidir ve bu, tüm kapitalistlere ait olduğunun bir kanıtıdır."

8 saatlik çalışma düzeninin ticaret savaşlarına hatta askeri çatışmalara yol açacağına dair mantık tamamen yanlıştır. Tarihsel gerçekler tam tersine, aşırı mesai ve aşırı üretim, kapitalistlerin yurt dışında pazarlar açma isteğini doğurdu ve bu da nihayetinde 17. ve 19. yüzyıl küresel sömürge savaşlarına yol açtı.

İnsanlık üretim faaliyetleri basitçe üç aşamaya ayrılabilir:

1. Kendine yeterlilik aşaması: Kendi ihtiyaçlarını üretmek, temel ihtiyaçları karşılamak, başkalarıyla rekabet etmemek.

2. Talep odaklı aşama: Başkalarının ihtiyaçlarını karşılamak için üretim yapmak, piyasa talebine göre ölçeği genişletmek.

3. Kar Odaklı Aşama: Sadece kar elde etmek amacıyla üretim yapılır, gerçek talep umursanmaz, sadece para kazanmak için kapasite sürekli olarak artırılır, hatta çeşitli yöntemlerle piyasayı ürünleri kabul etmeye zorlanır.

Burada üç belirgin sorun var:

Bir, kâr amacı güden üretim, mutlaka talebi göz ardı eden aşırı üretime yol açar.

İkincisi, finansal kredi sistemi üretim fazlası hızını artırdı.

Üç, üçüncü aşamadaki aşırı üretim ticaret çatışmalarının, savaşların ve emperyalist genişlemenin kaynağıdır.

Üçüncü aşama tam olarak "kapitalist üretim tarzı"nı temsil eder. Bu modelde, kapitalistler popüler spekülasyon peşinde koşan yatırımcılar gibidir; nerede büyük kâr varsa oraya akın ederler, bu da nihayetinde arz fazlasına yol açar ve çoğu yatırım sıfıra düşer.

Bitcoin'e sahip olanlar, gerçekten değerli şeylerin genellikle katı bir şekilde sınırlı olduğunu, kıtlığın değer yarattığını daha iyi anlayabilirler. Üretimi körü körüne artırmak, tıpkı sınırsız token basmak gibi, yüzeyde zenginliğin elverişli olduğu izlenimini verirken, gerçekte değeri hızla sulandırmaktadır.

Sermaye sahiplerinin kar için üretim yapma davranışı, gözünü para kazanma hırsıyla körleşmiş yatırımcılar gibi, negatif toplam bir oyun oynamaktır. Bu kapitalist üretim biçiminin negatif toplam rekabeti, modern ekonomi bilimi içinde aşırı üretim krizi olarak adlandırılmaktadır - satılamayan ürünler üretilir ve sonuçta zarar edilir.

Dikkate değer olan, ikinci aşamanın üçüncü aşamaya geçişindeki temel fark nedir? "İnsanlar için mi" yoksa "Para için mi".

İki aşama öncesindeki üretim hala insan odaklıdır. Üç aşamada başlayan üretim, paraya dayalı hale dönüşüyor.

Bu tam olarak o klasik felsefi sorudur: İnsan amaç mı yoksa bir araç mı?

Kapitalist üretim tarzında cevap oldukça açıktır: İnsan, kar elde etme aracına dönüşür. Para, insan ihtiyaçlarını karşılayan bir araç olmaktan çıkıp, insanın efendisi haline gelir. İnsan, paranın çoğaltma aracı haline gelir, modern "sığır ve at" olur.

İronik bir şekilde, modern "sığır ve atların" durumu gerçek sığır ve atlardan bile daha kötü. Gerçek sığır ve atlar yemek ve barınma masraflarını düşünmek zorunda değilken, işçiler yemek, kiralık ev, ev satın alma, eğlence masraflarını kendileri karşılamakta, tüm güçleriyle fazla mesai yaparak sadece patrona daha fazla kâr sağlamak için çabalamaktadır.

Kapitalistlerin en korktuğu şey, işçilerin bu ilişkiyi reddetmesidir. Çünkü herkes sömürüye daha fazla katlanmadığında, onlara kar yaratacak kimse kalmaz.

Bu nedenle, işçilerin mali özgürlüğü kapitalistler için bir tehdit. Eğer herkes mali özgürlüğe sahip olursa, kim "sığır" olmayı göze alır?

Bu nedenle, herkesin kapitalistler gibi çalışmadan zengin olabileceğini savunan zenginlik özgürlüğü teorileri genellikle zeka vergisi tuzağıdır. Zengin olma yollarını öğretmek genellikle seni zengin etmek için değildir, öğretmekte olan kişiyi zengin etmek içindir.

Daha mantıklı bir finansal özgürlük mantığı şöyle olabilir: On yıl çalış, bir ömür boyu özgür ol. Ya da üretkenliğin artmasıyla belki de bir yıl çalış, bir ömür boyu özgür ol?

O halde, mevcut tarihi koşullar altında, sıradan insanlar nasıl çıkış yolu bulabilir?

Aslında sadece daha derinlemesine bakmak gerekiyor. Dünya bir döngü. Kapitalistler tarafından sömürülen şeyleri, başka bir yönden geri alabilirsin.

Makale, kapitalistlerin ve kapitalist üretim mantığının mantığını tekrar tekrar analiz ederek, okuyucuyu daha yüksek bir düzeyde düşünmeye teşvik etmeyi amaçlıyor. Eğer kapitalistlerin kurnaz hesaplamalarının özü sadece kör bir şekilde popüler konuları takip etmekse, o zaman bu tür bir negatif toplam oyunla karşı karşıya kalan sıradan insanlar nasıl kurtulabilir?

Rekabetin içinde yer almak mı? Kesin bir avantajınız veya bir manipülatör değilse, sonucun ne olacağı belirsiz.

Sıradan insanlar için belki de başa çıkmanın yolu, aşırı üretim ve sermaye delili gibi temel zayıflıkları kullanarak, Bitcoin gibi gerçekten kıt varlıkları tutmaktır.

Bunun gibi bir özet yapıldığı gibi: "Tüm artılar Bitcoin'e aittir."

Kıt varlıkları toplayın, 1 Mayıs'ta rahatlayın.